آنچه در چند روز اخیر بعنوان خواست های زنان و هیجان آنها مطرح شد ، از جهتی شادم کرد و از جهتی نگران . شاد از این نظر که ملت ما و بخصوص بانوان که سعی دستگاه سابق در فساد آنها بود ، قدر آزادی را میدانند و نسبت به حفظ آن حساسیت فوق العاده دارند و در صددند تجاوز و استبداد را بهر شکل محکوم کنند.
نگران شدم از آن جهت که دشمنان ملت که تا دیروز مشخص و در صف مقابل بودند ، اینک با عوض کردن لباس در میان صف ملت در آمده و میتوانند با سوء استفاده از حسن نیت و حساسیت خاص هموطنان عزیز، باصطلاح «قال چاق کند» ! اجازه بدهید مساله را بیشتر بشکافیم . آزادی زن درست ، اما چرا همه جریانات در روز ۱۷ اسفند روی داد؟
بنظر من انتخاب ۱۷ اسفند هم چندان تفاوتی با ۱۷ دی ندارد ، کشور های اردوی سوسیالیست هم که عضویت سازمان ملل را دارند چنین کاری را نمیکنند. زیرا ۸مارس (که گاهی ۱۸و گاهی۱۷اسفند است) از محیط کشور های غربی اقتباس شده که باز هم مدل «ب.ب» و لیزتایلور و امثال آنهاست . اگر قرار است روزی بعنوان تجلیل از زن در ایران گرفته شود (که اصل فکر بنظر من صحیح نیست و تجلیل اسمی علامت عدم تجلیل و اقعی است) ، چرا روز شهادت في المثل صدیقه رضائی یا محبوبه متحدين یا مرضیه احمدی اسکویی و مهرنوش ابراهیمی روشن یا هر مبارز دیگر و یا روز های فراوانی که در تاریخ مبارزات غنی ایران و شیعه وجود دارد انتخاب نمیکنید ؟ اصولا این روز را چه کسی انتخاب کرد و خواست بر زنهای ایرانی تحمیل کند ؟ چرا قبلا از کلیه بانوان نظرخواهی نشده و عده ای تحت ثیر احساسات قرار گرفتند و چشم بسته و ندانسته آن را قبول کردند؟ مگر بانوان ایرانی فقط همین تهرانی ها و همین عده قلیل هستند ؟
انتخاب چنین روزی و تحميل آن به وسیله بازی با عواطف احساسات بعضی بانوان وطن دوست ایرانی و سپس استفاده از این تحمیل برای ایجاد جار و جنجال در مورد مسئله ای که به هیچ وجه تناسبی با این جارو جنجال ندارد ، نشانه وجود تحریکاتی است که برای تفرقه میشود . ملت ایران نیز که لااقل ٥٨ سال است تحت همه گونه فشار و اختناق قرار گرفته به مصداق (مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید میترسد) آماده هیجان و احساسات است و توجه نمیکند که این ریسمان (حبل المتين و عروةالوثقى) است نه مار سیاه و سفید!
امام خمینی در تمام طول اقامت خویش در پاریس و یا تهران همواره خبرنگاران خارجی و داخلی و سایر بانوان را میپذیرفت و بارها تصریح فرمود که حجاب مذهبی در همین حد است اگر غیر از آن بود در همان ایام صریحا میفرمود، زیرا دیدیم که ایشان در بیان حقائق و احکام دین و ارائه راه رشاد هیچ تساهل ندارند.
برای تحریک اذهان حساس و پر شور جوانان و بانوان میگویند نباید ، هیچ تحمیلی را تحمل کرد آیا طرد آثار شوم اختناق و ترک عادتی که مسیر زندگی آینده است تحمیل است ؟ پس چرا انقلاب شد ؟ آیاهمه آداب و رسوم اجتماعی را باید به دور ریخت که سالب آزادی است؟ آئین نامه خلافی ترجمه از اروپا ، بیرون آمدن با پیژاما را خلاف می داند و همه قبول کرده و عمل میکنند.
در هیچ جای دنیا افراد حق ندارند نیمه عریان به خیابان بیایند و مقررات و عرف ملت حداقل پوشش را تحمیل میکند و این تحمیل نه تنها مخالف آزادی نیست بلکه ضامن آزادی و سلامت جامعه است . برای ملت ایران که اکثریت قریب به اتفاق آن مسلمان هستند این حداقل ، همان است که به عنوان پوشش اسلامی عرضه میشود همه مملکت که تهران نیست و همه تهران هم که این بانوان معترض نیستند.
همانگونه که اقلیت ها (مثلا زرتشتی، کلیمی، ارمنی…) به احترام عواطف اکثریت درماه محرم و صفر جشن عروسی به راه نمی اندازند بانوان نیز باید با توجه و احترام به عواطف و عادات اکثریت رفتاری درخور شان خود داشته باشند.
همانطور که امام فرمود هیح کس حق توهین کردن به بانوان را ندارد مسلما اگر کسی چنین کاری بکند از دستور اخلاقی شرع تمرد کرده است و چه بسا از تفرقه اندازانی است که به طینت خود عمل میکند. چنین کسانی را باید بهر نحو که ممکن است به کمیته ها کشاند تا در باره او بررسی دقیقی بعمل آید.
از همه اینها گذشته بانوان ایرانی باید نشان دهند که با آن (زن – عروسک) که در سالهای گذشته از او ساخته بودند فرق دارند. آن عادات را که هیچ قدرت معنوی جز (عادت بودن) ندارد میتواند به سهولت ترک کند . و بعنوان سمبلیک و نشان دادن این تفاوت پوشش اسلامی را رعایت نماید. مگر عده زیادی از همین بانوان نبودند که در بیشتر راه پیمائیها برای نشان دادن چنین تفاوتی به طيب خاطر حتى چادر بسر میکردند ؟ چطور شد که امروز اینگونه رفتار میکنند.
تفرقه اندازان و مامورین مخفی و آنان که امیدوار به بازگشت چنان رژیم طاغوتی (ولو بدون شخص شاه سابق) هستند از هر بهانه ای استفاده میکنند و هر واقعه ای را مستمسک کار خود قرار میدهند، و از کاه کوهی میسازند . این گروه تفرقه انداز و منافق با پول فراوان و تجربه عمیقی که از شناخت رو حيه ها دارند تحریکات خود را ادامه میدهند عيب در بهانه نیست زیرا آنها بهر جهت در بهانه تراشیدن استادند و بمصداق از برای دل ما قحط پریشانی نیست، و سیله کار خود را مییابند.
امیدواریم همه ما باحسن نیت، گذشت و فداکاری رعایت عواطف و احساسات اکثریت قریب باتفاق مردم این مرز و بوم که درهمه مملکت و نه فقط در تهران وجود دارند با حفظ نظم و انضباط انقلابی مجال بدشمنان ندهیم . نهضت و انقلاب ما تازه شروع شده است ، دچار اشتباه نشویم و آنرا مختومه ندانیم.
