نخست وزیر در جلسه خصوصی مجلس شوراي ملي اوضاع عمومی کشور را برای نمایندگان تشریح کرد و از آنها خواست به دولت فرصت دهند تا به کارهای اساسی بپردازد و آشفتگی های اقتصادی و اجتماعی را سامان بخشد. کسانی که با نظر تأمل در اوضاع کنونی ایران مینگرند، نگران آنند که مبادا خدای نخواسته تشنجات موجود به عمر آزادیهای سیاسی پایان دهد و در نهایت امر چیزی که برای ملت ایران باقی میماند یک حکومت خشن باشد و یک رشته مشکلات و بحران های اقتصادي ومالي.
مسأله عمل و عکس العمل نه تنها یک تجربه تاریخی که در واقع یک قانون مسلم فیزیکی است. هر عملی که از حد متعارف ومعقول تجاوز كند لاجرم عكس العملی را به دنبال می آورد و همانطور که اذعان داریم تشنجات کنونی عکس العمل ونتيجه قهری فشار بیش از حد سالهای گذشته است باید متوجه باشیم که اگر جریانات فعلی نیز از حدود طبیعی و قابل قبول خود خارج شود، عکس العملی تاسف اور به بار خواهد آورد.
از نظر اقتصادی بدون هیچ گفت و گو، کشور ما در ماههای آینده با دشواری هایی که عارضه طبیعی تعطیلات پیاپی و اعتصابات مداوم وتوقف و رکورد کار در سازمانهای اداری و تاسیسات اقتصادی و کارگری است روبرو خواهد شد. مگر آن که دولت بتواند با تدابير فوق العاده و بهره گیری از همکاری صمیمانه و تلاش فعالانه بخش خصوصی ضایعات وارده را جبران کند و با بحران به مقابله برخیزد.
البته این واقعیت به ارزش اعتصابات و تظاهرات و تعطيلات ومن حيث المجموع اقداماتی را که در کادر مبارزات سیاسی ملت ایران قرار دارد لطمه یی وارد نمی آورد و کاملا طبیعی است که اگر ملتی آماده از خود گذشتگی و فداکاری و تحمل شداید نباشد هرگز لیاقت درک آزادی و حیثیت سیاسی را نخواهد داشت.
تمام لطمات اقتصادی که از رهگذر این جریانات به مردم و مملکت برسد با یک قطره خون جوانان و جوانمردانی که در راه مبارزات سیاسی ملت ایران به شرف شهادت نائل آمده اند قابل مقایسه نخواهد بود و هر رنجی که از لحاظ اقتصادی و مالی بر طبقاتی از مردم برسید هرگز به عظمت مصیبتی نیست که برصدها خانوار عزادار وارد آمده است.
فقط حرف در این است که نگذاریم خدای ناخواسته تمام این تلاشها تمام این جانبازیها تمام این مبارزات براثر برخورد با موج خشونت به ناکامی انجامد و بیحاصل شود امروز در برابر مردم دولتی وجود ندارد که از گوش دادن به حرف آنها طفره برود و سر ناسازگاری داشته باشد تاریخ نشان میدهد که در مراحل ،انتقالی اینگونه دولتهای معتدل و میانه رو بهتر میتوانند در هموار کردن راه دموکراسی اقدام کنند ،چه مصونیت آنها در برابر خطر تهاجم های افراطی – اعم از راست یا چپ – بیشتر است.
